Μετρούσε τα αστέρια και της φάνηκε πως μαζεύτηκαν κάμποσα στο κατώφλι του κάθε χρόνου που βρίσκεται στη γη.
«Ω δεν πειράζει, δεν πειράζει» σκέφτηκε, «θα ξεκινήσω νέο χόμπι, θα μετρώ αστερίες θαλάσσιους. Θα βουτάω στα ανοιχτά θα τους ψάχνω και θα τους κρατώ για λίγο στα χέρια μου. Τουλάχιστον δαύτους μπορώ να τους αγγίξω. Όχι όπως τα αστέρια του ουρανού, που τέλος πάντων τα βλέπεις να λαμπυρίζουν μόνο μέσα στα σκοτάδια!
Εκεί κάτω, στον βυθό, ο χρόνος μοιάζει να κυλά πιο αργά, και μπορώ να ψαχουλεύω μέσα στο σεντούκι της θάλασσας, να παίζω, πότε πότε κρυφτό υπο το φως του ηλίου... όχι σαν κλέφτρα πια ... σαν παιδί, παιδί που μεγάλωσε .
Και ναι ξέρω θα μου πεις έχει και σκοτάδια ο βυθός και μπορεί να τραυματιστώ από κανέναν αχινό.
Δεν βαριέσαι... θα είναι πραγματικό και αυτό και έπειτα θα μπορώ να λέω ιστορίες για τότε που πάλεψα με ένα θαλάσσιο τέρας...και θα δείχνω τα σημάδια»
γελά δυνατά, τα μαλλιά της λάμπουν, το δέρμα της δεν είναι πια θαμπό.
Και όσο για την ψυχή της;
Ακούς την ψυχή της να σου μεταφέρει μυστικά του βυθού… αν πλησιάσεις το σώμα της ακούς ήχους από μια θάλασσα γεμάτη ζωή.
Εσυ;
Ακούς τον ήχο της ψυχής σου;