Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών…
«Καλά να είμαστε να φτάσουμε»
Η Λ σταυροκοπήθηκε και έβγαλε μια σελφι με έξτρα φίλτρο.
Η κόρες της έφηβες, βουτηγμένες στο κινητό και ο άντρας της επίσης.
Το καράβι κυλά απαλά πάνω στην ήρεμη θάλασσα.
Το κινητό της Λ ξεκουράζεται για λίγο στο τραπέζι.
Στην φωτογραφία της οθόνης μια Αγιογραφία της Παναγίας σε όλο της το μεγαλείο.
Χτυπά το τηλέφωνο.
«Ελα μανούλα φτάνουμε σε λίγο, να φέρω ψωμάκι;» Ακολουθεί μια συζήτηση γύρω από το φαγητό.
«Ήταν η γιαγιά σας, θα φτιάξει παστίτσιο, να είστε ήρεμες θα πάω για τσιγάρο με τον μπαμπά στο κατάστρωμα»
Η ώρα είναι 10.50 τα κορίτσια είναι ήρεμα, βουτηγμένα στο κινητό. Όσοι βουτούν στα ανοιχτά, ξέρουν πως όλα φαίνονται πάντα ήρεμα από πάνω, στον βυθό μπορεί να οργιάζουν τα υδρόβια πλάσματα… βγάζουν κάποιες σελφι και στο ενδιάμεσο σχολιάζουν κάποιες φίλες τους που βάζουν πολλά φίλτρα.
Η Λ επιστρέφει, παραγγέλνει κρουασάν, το τρώει με γρήγορες μπουκιές πριν φτάσει στο τραπέζι, λίγο στα κρυφά.
«Μαμά, θέλω και εγώ κρουασάν»
«Δεν είπαμε να προσέχετε τι τρώτε, δεν μας φτάνει που η μάνα σας είναι ευτραφουλα να γίνεται και εσείς έτσι; Εσυ την πλησιάζεις στα κιλά μωρό μου. Έλα αστειεύομαι, πάμε να σου πάρω ένα ντονατ»
Γελάει ο Μπαμπάς, γελάνε τα κορίτσια, γελάει και η Λ.
Κάθεται και βγάζει μια σελφι αγκαλιά με την πιο μικρή της κόρη.
«Δες αυτό το φίλτρο» λέει η Λ, δες τι ωραία που είσαι!
«Α! Μαμά έτσι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Ουαου τόσο όμορφη»
«Τόσο όμορφη!» Λέει ο μπαμπάς.
«Κάτσε, να βάλω λίγο μάσκαρα» λέει η Λ και βγάζει ένα νεσεσέρ.
«Μαμά δες αυτό το φίλτρο»
Ο μπαμπάς τις καμαρώνει, η μεγαλύτερη κόρη του δείχνει μια φίλη της που ποζάρει με μαγιό και φίλτρα.
«Για να δω, για δείξε μου»λέει η Λ
Πιάνει με τα απαλά χέρια της το κινητό και γουρλώνει τα μάτια, «άπαπα δες εδώ πόσο ψεύτικο! Και το σώμα της απαίσιο … είναι σαν καχεκτικό».ι
Ακουμπά το κινητό της κόρης στο τραπεζάκι, πιάνει το δικό της και βγάζει άλλη μια σελφι.
Σουφρώνει τα χείλη και έπειτα χαμογελά. Ποστάρει και ακουμπά το κινητό στο τραπέζι, να την πάλι η Παναγία…λίγο πριν εξαφανιστεί από την οθόνη νομίζω σα να μου έκλεισε το μάτι.
«Άντε να δούμε, το πέτυχε η γιαγιάκα το παστίτσιο; Μην ξεχάσουμε να πάρουμε ψωμάκι!»
Ο χρόνος σταματά, η σκέψη παραδίδεται σε ένα καθησυχαστικό λευκό θόρυβο.
Το πλοίο έφτασε στο πρώτο λιμάνι… η Λ σηκώθηκε και το ίδιο η οικογενειά της. Τέσσερεις άνθρωποι, αβάσταχτα απροβλημάτιστοι, παραδομένοι σε μια μακαριότητα δίχως φίλτρα…
Ναι… αυτή είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα της μακαριότητας… και σίγουρα σε αυτήν βασίζεται η βασιλεία των ουρανών… για την γη δεν ξέρω…προς το παρόν θα κλείσω τα μάτια … έχω ακόμα ώρα για να φτάσω στο δικό μου λιμάνι…
