Ψαχούλευα σε κάτι κούτες και έπεσα πάνω σε διάφορα αντικείμενα της γιαγιάς που με μεγάλωσε, αγαπημένα μου αντικείμενα, ανεκτίμητα.
«Αννάκι έλα να φας! Έτοιμη η ψαρόσουπα»
Αυτή η φωνή ακούστηκε στην ψυχή μου μόλις έπιασα αυτό το κουτάλι.
Ταξίδεψα πίσω στο χρόνο…να έχουν περάσει 31 χρόνια από τότε; Εκεί, στο μπαλκόνι, κάτω από την κληματαριά, μπροστά στο γαλάζιο του Αιγαίου.
Στο στρογγυλό τραπέζι, με τις φαηδόνες να λιγουρεύονται τα Φαγιά μας.
Ένα μουτράκι φρέσκο, ηλιοκαμένο. Ένα μυαλό ανήσυχο, σε ετοιμότητα να εκφράσει άπειρες απορίες.
Παρατηρώ την κόρη μου, βρίσκεται περίπου στην αντίστοιχη ηλικία με εκείνη που το Αννάκι τότε έτρωγε την σούπα του με αυτό το κουτάλι.
Το ίδιο φρέσκο μουτράκι … οι απορίες οι άπειρες και το παιδικό υγιές ανήσυχο μυαλό. Γενεά τη γενεά ταΐζουμε πάνω κάτω με τα ίδια κουτάλια τις ψυχές μας και τις ψυχές που αναδύονται από τα σώθηκα μας … τα χέρια είναι που αλλάζουν και ο χειρισμός των κουταλιών. Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή, όχι να πετάμε τα παλιά αντικείμενα στον κάλαθο…(καλά, μερικά θα έπρεπε) η αλλαγή έρχεται όταν με διαφορετικό τρόπο χρησιμοποιούμε τόσο τα νέα όσο και τα παλιά αντικείμενα.
