Μακριά μαλλιά, τούφες ξανθές, κάπου κάπου καφετιές, τα μάτια στρογγυλά, μεγάλα και μαύρα σαν αυτές τις πέτρινες χάντρες που βρίσκεις κάποιες φορές στον βυθό της θάλασσας. Ξέρεις, εκείνες που τις έχει ταλαιπωρήσει το θαλασσινό νερό, που γυαλίζουν όσο είναι υγρές μα που όταν στεγνώσουν τις πετάς αδιάφορα πάλι μέσα στο υδάτινο χάος. Τα μάγουλα κόκκινα. Το Φουστάνι φουσκωμένο. Τα πόδια ξεπρόβαλλαν με μεγάλη συστολή
λες και σε κάθε βήμα του πρώτου, το δεύτερο σερνόταν με βέβαιη αβεβαιότητα.
«ζωγράφισα μια βασίλισσα.» Αναφώνησε και μου έδωσε το χαρτί.
παρατήρησα πως δεν είχε στέμμα.
«τι σόι βασίλισσα δεν έχει στέμμα» σκέφτηκα.
Λες και άκουσε τη σκέψη μου… «ξέρεις, η Βασίλισσα αυτή έχει ένα θέμα. Το κεφάλι της είναι πολύ μικρό για τα μεγάλα στέμματα και πολύ μεγάλο για τα μικρά. οπότε δεν φορά τίποτα στο κεφάλι της.»
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η οπτική… αναρωτήθηκα… γιατί να μην υπάρχει ένα στέμμα στα μέτρα της! Δεν ρώτησα όμως τίποτα, συνέχισα να κοιτώ την ζωγραφιά.
Εκείνη συνέχισε, «ξέρεις, πιστεύω πως μόνο αν επιτρέψει στους τεχνίτες να πάρουν μέτρα στο κεφάλι της θα καταφέρει να αποκτήσει στέμμα. Αλλά είναι δύσκολο να κάτσεις να σου πάρουν μέτρα. Πονάει μάλιστα, μερικές φορές.»
Μα πόσο δίκιο έχει αυτό το μικρό πλάσμα. περπατά λίγα χρόνια σε τούτο τον πλανήτη μα σαν κάθε πλάσμα της ηλικίας του μιλά σοφά.
«πονάει να μετράμε τη διάμετρο του κεφαλιού;» Ρώτησα .
Με κοίταξε , «ναι, πονάει γιατί πιέζονται οι σκέψεις μας. Και τελικά αν βάλουμε στέμμα, κυρίως αν είναι το σωστό τότε να δεις πόνος! Γιατί τα στέμματα είναι βαριά».
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι, αισθάνθηκα ένα βάρος στην κορφή του. «Το στέμμα μου;» σκέφτηκα … πόσες φορές θα ήθελα να το βγάλω, να το πετάξω από πάνω μου, αυτό και κάθε ευθύνη που φέρνει μαζί του… κάθε βάρος… και κάθε που αλλάζει μέγεθος το κεφάλι μου και οι σκέψεις πιέζονται από τις νέες μετρήσεις. Πωπω! Να ήμουν λέει αυτή η Βασίλισσα στη ζωγραφιά, δίχως στέμμα, δίχως μεζούρες… με κόκκινα μάγουλα καμωμένη από μελάνι.
«μην στεναχωριέσαι, εσύ δεν είσαι τέτοια βασίλισσα. εσένα το στέμμα σου είναι βαρύ αλλά όχι τόσο βαρύ» αναφώνησε βγάζοντας με από τις διαδρομές των σκέψεων μου.
«και γιατί παρακαλώ;« ρώτησα με χαμόγελο … «να, γιατί εσύ έχεις τις σκέψεις σου έξω από το κεφάλι σου, και μπορείς να χαμογελάς και να κλαις και να μιλάς… και να τις βλέπω.» και συνέχισε… «μαμά όταν μεγαλώσω θα έχω και εγώ το ίδιο στέμμα!» … Η αλήθεια είναι πως το στέμμα της Βασίλισσας περνά από γενιά σε γενιά… είχα την εντύπωση πως εγώ φόρεσα στην κεφάλα μου ένα πολύ βαρύ, μου το είχαν φορτώσει μόλις γεννήθηκα. Είμαι πολύ σίγουρη! Σκαλίζοντας στο κινητό μου βρήκα αυτή τη ζωγραφιά, μια μεγάλη γυναίκα έχει αγκαλιά μια άλλη και εκείνη μια άλλη και πάει λέγοντας, φτάνοντας σε ένα κοριτσάκι που κρατά κάτι φωτεινό στα χέρια του… σκέφτηκα για λίγο αυτά τα λόγια της κόρης μου και την ζωγραφιά της και θυμάμαι πως στην ζωγραφιά που είχα αποθηκεύσει στο κινητό μου χάζευα το κοριτσάκι και σκεφτόμουν, τι να του κληροδότησαν άραγε; Το στέμμα των γενεών;
και εκεί που φώλιαζε μέσα μου η αγωνία πως θα μετέφερα μεγάλο βάρος στην επόμενη γενιά, φαίνεται πως τα μάγια πέτυχαν και δαύτο … το βαρύ και ανεξέλεγκτο στέμμα που λίγο έλλειπε να γίνει ανύπαρκτο λόγω λάθους μετρήματος και φόβου μην πονέσουν οι σκέψεις … τελικά εξελίχθηκε σε σχετικά άνετο στέμμα που με χαρά και ελπίδα θα υποδεχτεί η επόμενη γενιά !
Ας είναι! Έτσι ναι, έτσι είναι ωραίο να είσαι βασίλισσα… και ας νιώθεις συχνά πυκνά το βάρος… γιατί εδώ που τα λέμε μια Βασίλισσα που δεν έχει αντέξει το βάρος που φέρει το στέμμα της δεν θα είναι εύκολο να μεγαλώσει την βασίλισσα της επόμενης γενιάς!