Η Φρανσουάζ Ντολτό αναφέρει για το Πάσχα ότι το «”ξύπνημα” του Ιησού από τον θάνατο είναι μια αληθινή, μια αυθεντική μαρτυρία τού ότι αφού αισθάνομαι ζωντανή, όποιους θανάτους και να έχω υποστεί, τους διέσχισα και “αναστήθηκα”»!
Εν αναμονή του πιο σημαντικού συμβολικού ξυπνήματος…
Πάντα αγαπούσα αυτήν τη γιορτή, τα έθιμα, τις μυρωδιές… Την καμπάνα της εκκλησίας, την διαδρομή πλάι στη θάλασσα και στα ανθισμένα λουλούδια, μόνο και μόνο για να απολαύσω τους ανθρώπους που συσπειρώνονταν στον οίκο του Θεού για να αισθανθούν αυτή την ελπίδα, να λουστούν στην ψευδαίσθηση της σωτηρίας… Από πολύ μικρή γνώριζα πως η εκκλησία είναι μια επιλογή και πως η θρησκεία μπορεί να γίνει ένα καταφύγιο… Πώς, άλλωστε, θα γινόταν αλλιώς; Ήμουν μεγαλωμένη σε οίκο ορθολογιστών.
Παρ’ ολ’ αυτά, σε κάθε επίσκεψη μου έκλεινα τα μάτια και έψαχνα μέσα μου, εισπνέοντας το λιβάνι και τα ευωδιαστά λουλούδια που στόλιζαν τον επιτάφιο, και έχοντας κατανοήσει τους συμβολισμούς, αφού σαν παραμύθι μου είχαν αφηγηθεί τη ζωή και τα πάθη του Χριστού, έβλεπα σε όλους μας έναν Χριστό, έναν Πέτρο, έναν Ιωάννη, έναν Λάζαρο, μια Μαρία Μαγδαληνή, μια Μαρία, μια Άννα… Κι έναν Ιούδα.
Και έπειτα «συνάντησα» την Ντολτό σε ένα βιβλίο γραμμένο στα ιταλικά, στη βιβλιοθήκη της μητέρας μου, και σαν έμαθα τη γλώσσα, διαβάζοντας, κατάλαβα τι μου έλεγε από όταν ήμουν μικρή, τόσο μικρή που οι γύρω της φώναζαν «μην το μπερδεύεις το παιδί». Εκείνη, όμως, όχι μόνο δεν με μπέρδευε αλλά με διαμόρφωνε σε τέτοιο βαθμό, με πλούτιζε τόσο, που ακόμα και τώρα σε αυτή την περίεργη περίοδο αισθάνομαι μέσα μου ζωντανή και περιμένω με υπομονή, δημιουργικά και στωικά να περάσει όλο αυτό και να ανθίσουν όλα ξανά, όσο δύσκολο και να είναι, όσο αργό και αν είναι, όσο επίπονο και αν είναι… Ας είναι…
Να μιλάτε στα παιδιά σας, λοιπόν, να μιλάτε και να τους εξηγείτε… Κι ας νομίζετε πως δεν καταλαβαίνουν. Όλα τα καταλαβαίνουν και όλα τα ρουφούν, γιατί έχουν ανάγκη να ανθίσουν και να ευωδιάσουν.
Καλή μας Ανά(σ)ταση!
