Θα τανε δε θα ταν 5 χρόνων.
Ένα μικρό κοριτσάκι.
Φορούσε ένα υπέροχο φουστάνι γεμάτο κεντητά λουλούδια και ένα ροζ πανωφόρι. Φαινόταν χαρούμενο και αυτή του τη χαρα την αντιλήφθηκα από το πως χοροπηδούσε πάνω κάτω.
Κάθε που τρανταζόταν, το φουστάνι σηκωνόταν και φαινόταν το καλτσόν.
«Μη χοροπηδάς ‘έτσι όταν φοράς φουστάνι! Να είσαι καλό κορίτσι», είπε η κυρία που το κρατούσε και συνέχισε, «τα κορίτσια πρέπει να προσέχουν να μην σηκώνεται το φουστάνι τους».
Το κοριτσάκι φαινόταν να μη νοιάζεται να είναι καλό κορίτσι, τι σημαίνει άλλωστε να είσαι καλό κορίτσι;
Το καλό κορίτσι είναι ένα κορίτσι του οποίου το φουστάνι μένει στη θέση του;
Ποια είναι η θέση του φουστανιού του καλού κοριτσιού;
Το καλό κορίτσι είναι ένα καλά καλυμμένο κορίτσι;
Σίγουρα δεν σημαίνει πως αν είσαι καλό κορίτσι είσαι καλός άνθρωπος.
Το κατάλαβα καλά από πολύ νωρίς αυτό.
Το καλό κορίτσι ζει στην κόλαση των «πρέπει», εκείνων των πρέπει που δεν λειτουργούν προστατευτικά και ως σύμμαχοι για εκείνο… πρόκειται για «πρέπει» στείρων εντολών…αυτά τα πρέπει δεν βοηθούν και πολύ στην καλή ποιότητα της ψυχικής σκευής.
Για να είσαι καλός άνθρωπος πρέπει να είσαι πρώτα πρώτα άνθρωπος ελεύθερος.
Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν είναι καλός γιατί κάνει τους άλλους χαρούμενους , είναι καλός με τον εαυτό του αρχικά και έπειτα εκπέμπει φως και γύρω του.
Το καλό κορίτσι, είναι καλό γιατί περιμένει κάποιος από εκείνο να είναι καλό.
Περιμένει κάποιος στη γωνία να κατασπαράξει το φως, το υλικό , τους χυμούς και την ελευθερία του.
Το φυλακίζει και το κελί του γίνεται όλο και πιο στενό.
Το καλό κορίτσι είναι το δίχως άλλο σμιλεμένο ώστε να ευχαριστεί τους άλλους.
Έχω συναντήσει πολλές γυναίκες που μεγάλωσαν με αυτή την προσταγή/ προτροπή/ παράκληση.
«Σε παρακαλώ… τώρα να είσαι καλό κορίτσι».
Θυμήθηκα μια γυναίκα, 50 χρονών, κουλουριασμένη στον καναπέ του γραφείου μου να κλαίει και να περιγράφει την στιγμή εκείνη που η μητέρα της της είπε πως δεν ήταν καθόλου καλό κορίτσι και πως η συμπεριφορά της έφερε δυστυχία στο σπίτι τους.
«Τα καλά κορίτσια σέβονται το σπίτι τους, δεν αγκαλιάζονται στην μέση του δρόμου». Η γυναίκα έκλαιγε με αναφιλητά. Ήταν τότε 12 χρονών και η μητέρα της την είχε δει να αγκαλιάζει ένα αγόρι. Κάπου ανάμεσα σε λυγμούς και εξομολογήσεις, αφού ανέσυρε και άλλες στιγμές που η μητέρα της την είχε επιπλήξει γιατί δεν ήταν το «καλό κορίτσι» που θα έπρεπε να είναι, ανασηκώθηκε και με κοίταξε στα μάτια.
«Ξέρετε τι με πληγώνει πιο πολύ; που τώρα πια ξέρω πως όλα όσα έκανα και με απομάκρυναν από τη θέση του καλού κοριτσιού, όταν τα έκανε ο αδελφός μου δεν ήταν το ίδιο ανήθικα».
Καλό κορίτσι, πειθήνιο κορίτσι.
Το μπιμπελό του σπιτιού, το ιερό δισκοπότηρο!
Από αυτό ξεδιψούν οι ιππότες.
Ένα πλάσμα καμωμένο με τέτοιο τρόπο που οι άλλοι χαίρονται να το έχουν στο πλάι τους.
Μα αν τολμήσει να μην είναι στο πλάι ή πίσω … και να κινήσει προς τα μπρος, αλίμονο τι έχει να γίνει!
Τα καλά κορίτσια, διάβασα κάπου, πάνε στον παράδεισο ενώ τα κακά πάνε παντού.
Μα, τι περιοριστική που ακούγεται αυτη η φραση κλισέ. Οι τίτλοι είναι μεγάλη παγίδα.
Εγώ λέω να βοηθήσουμε τα κορίτσια μας να είναι … κορίτσια. Κορίτσια που θα γίνουν γυναίκες. Γυναίκες που θα χαίρονται το σώμα τους, που θα γνωρίζουν τις επιθυμίες τους. Γυναίκες που θα μπορούν να στέκονται στον κόσμο δίχως την αγωνία και την σκέψη «είμαι τώρα καλή;».
Ε, ας δώσουμε μια πυξίδα βρε παιδί μου στις κόρες μας ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν μακριά… ώστε να μπορούν να πάνε πραγματικά παντού! Και ας τις βοηθήσουμε να ράψουν ένα φουστάνι που δεν θα μένει στη θέση του, παρά μόνο όταν θα το επιτρέπει η κυρά του.
Ας βοηθήσουμε τις κόρες μας, εμείς οι μανάδες, να είναι ελεύθεροι άνθρωποι… να εκπέμπουν φως καμωμένο από την χαρά τους… την χαρά να απολαμβάνουν την ζωή δίχως την ανάγκη να ακολουθούν και να υπακούν τους
κανόνες που Θα επιβαλλόταν να ακολουθεί … το καλό κορίτσι.
