Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ψηλά σε ένα κάστρο , ένα μικρό κοριτσάκι που φορούσε ένα μαγικό καπέλο.
Κάθε μέρα, λίγο πριν ξημερώσει, μάζευε ένα ένα τα αστεράκια από τον ουρανό και τα έβαζε μέσα στο καπελάκι της.
Τα ανακάτευε με το μικρό της το χεράκι και το καπέλο γέμιζε με φως.
Όταν το φως του γινόταν τόσο δυνατό ώστε να φαίνεται και το πιο μακρινό δέντρο, τότε πετούσε το καπελάκι της στον ουρανό.
Το πετούσε τόσο ψηλά που έφτανε στον ήλιο.
Ο ήλιος φορούσε το καπελάκι και γέμιζε με λάμψη η γη του κοριτσιού. Κάθε που πλησίαζε το βράδυ, το μαγικό καπελάκι άδειαζε τα αστέρια στον ουρανό και επέστρεφε στο κεφαλάκι της μικρής.
Ο ήλιος την καληνύχτιζε πριν φύγει χαρίζοντας της τα πιο όμορφα του χρώματα. Το μικρό κοριτσάκι έκλεινε γαλήνιο τα ματάκια και γλιστρούσε απαλά στην χώρα των ονείρων.
Δεν την στεναχωρούσε καθόλου ούτε που αποχωριζόταν το πρωί το καπελάκι της αλλά και ούτε που έφευγε ο ήλιος κάθε βράδυ. Είχε μέσα της μια σοφία μαγική, γνώριζε πως τίποτα δεν χάνεται αν δεν το αφήνεις από την ψυχή σου να χαθεί…
