Η Ρ μια ζωή μετρούσε τα λάθη της, ένα εδώ , δυο εκεί… 33 πιο πέρα. Και αν κάπου κάπου έχανε τους λογαριασμούς ξεκινούσε να μετράει από την αρχή.
Μια μέρα που έψαχνε κάτι λάθη της σκορπισμένα τριγύρω, βρήκε ένα κομμάτι απο πηλό, ήταν ακόμα υγρός.
Έπιασε τον πηλό στα χέρια της και άρχισε να φτιάχνει μικρές μπάλες , καθώς τις έπλαθε δάκρυσε και έπειτα ξεκίνησε να κλαίει για τα καλά.
Άφησε τις μικρές μπαλίτσες να στεγνώσουν σε ένα τραπεζάκι στον ήλιο.
Τόσες οι μπάλες όσα τα λάθη της, τόσα όσα όλα τα χρόνια της μαζί.
Σα στέγνωσαν, τις έβαλε στις τσέπες της και κατευθύνθηκε προς το μεγάλο δάσος.
Είχε σκοπό να τις αφήνει μια μια στο μονοπάτι για να καταφέρει να βρει το δρόμο του γυρισμού.
Τις κράτησε όμως στις τσέπες της. Δεν ήθελε να τις αποχωριστεί αυτές τις μικρές μπαλίτσες, το βάρος τους δημιουργούσε μια αίσθηση ασφάλειας στο σώμα της.
Είχε την αίσθηση πως την κρατούσαν σταθερή στην γή.
Προχώρησε με φόβο, δέος και περιέργεια.
Σταμάτησε μπροστά σε μια λίμνη.
Έβγαλε τα ρούχα και μπήκε μέσα.
Οι μπάλες κύλισαν από τις τσέπες της και γλυστρισαν απαλά μέσα στο νερό.
Ένα, δυο…τρία… τόσες όσα τα λάθη… άρχισε να λιώνει η κάθε μια μπάλα μέσα στο υγρό καταφύγιο στο οποίο εκείνη γυμνή είχε πια είχε βυθιστεί, και το υλικό έψαχνε να βρει το σώμα της για να κολλήσει πάνω του … σαν έλιωσε και η τελευταία μπάλα, και σαν μαγνήτης το τελευταίο κομμάτι πηλού κάλυψε το δέρμα της, εκείνη αποφάσισε να βγει από το νερό, δεν ήξερε να πει τι είχε συμβεί, μόνο την παραξένεψε που το δέρμα της ήταν κάπως πιο τραχύ, και τα ρούχα της πιο ελαφριά… το μόνο που της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν που πια δεν είχε ανάγκη να μετρά.
Είχε όμως γεννηθεί μια νέα ανάγκη, να ανακαλύψει τις ομορφιές και τις κακοτοπιές του δάσους.
Μια σιγουριά είχε σαν φως ανάψει μέσα της «θέλω να μάθω να ζω εδώ» ψιθύρισε και συνέχισε να περπατά μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος, νιώθοντας τα κλαδιά των δέντρων να αγγίζουν άλλοτε απαλά και άλλοτε πιο βίαια το νέο της τραχύ μα πιο ανθεκτικό δέρμα.
