Στην αρχή της ζωής μας, αλλά και κατά τη διάρκεια της, το βλέμμα της μητέρας μας είναι ένας μοναδικός καθρέφτης που μας οπλίζει με θησαυρούς.
Καθρεφτιζόμαστε στο βλέμμα της και μέσα από αυτό το καθρέφτισμα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας βαθιάς αίσθησης εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Το βλέμμα της μεταμορφώνεται σε έναν χάρτη και σε πυξίδα η μνήμη του βλέμματός της και εμείς οι ταξιδιώτες.
Απο την ποιότητα του χάρτη και την λειτουργικότητα της πυξίδας εξαρτάται η έκβαση των διαδρομών που θα διαγράψουμε αργότερα στη ζωή μας. Αλίμονο, αν καθρεφτίζεσαι σε θαμπό, θυμωμένο, στερημένο βλέμμα. Αλίμονο… αν στα μάτια αυτού του σημαντικά άλλου, του πρώτου αντικειμένου αγάπης στη ζωή , αυτό που αποτυπώνεται και βλέπουμε μας κάνει να λέμε: «τι μηδαμινό κι ανάξιο αγάπης πλάσμα είναι αυτό που βλέπω σα καθρεφτίζομαι στα μάτια της μητέρας…Εγώ θα φταίω, εκείνη είναι από πάντα εκεί».
Αλίμονο…καμένος ο χάρτης και η πυξίδα δίχως προσανατολισμό. Χαμένος και ο ταξιδιώτης σε έναν ανταριασμένα ωκεανό. Και ξεκινά στα σκοτάδια το ταξίδι της ζωής, ναυαγοί πριν καν πλεύσουμε»
Είναι σημαντικό, οι γυναίκες, πριν κινήσουμε για το ταξίδι της μητρότητας να ελέγξουμε τους χάρτες και τις πυξίδες μας, να καθρεφτιστούμε για κάμποσες φορές στα ύδατα της ψυχής μας εκεί που το είδωλο μας συνάντησε κάποτε το βλέμμα της μάνας μας. Εκεί που το βλέμμα της μάνας μας διέγραψε το είδωλο μας στον ωκεανό της ύπαρξης μας. Οι χάρτες και οι πυξίδες περνάνε από βλέμμα σε βλέμμα, γενιά τη γενιά… καλά μας ταξίδια, σε καιρούς ανταριασμένους και σκοτεινούς ας φροντίσουμε να οπλίσουμε με τις ομορφιές της ζωής τους ταξιδιώτες του μέλλοντος… ας καθρεφτιστούμε σε βλέμματα στοργικά, με την πυξίδα στο φως, διαγράφοντας χάρτες προς την αγάπη…
