Στην εποχή των smartophones είμαστε τελικά όλοι αφανείς μοναχικοί ήρωες πίσω από τις οθόνες μας; ρωτάμε τη Σουζάνα Παπαφάγου,κλινική αναπτυξιακή ψυχολόγο, ψυχοθεραπεύτρια, οικογενειακή ομαδική αναλύτρια.
«Μέσα από τις εφαρμογές των κινητών και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίσκουμε έναν εύσχημο τρόπο, που είναι πολύ της μόδας, άρα ευρέως αποδεκτός, να αποτρέψουμε τη μεταξύ μας επικοινωνία», μας απαντάει. «Ετσι όμως την κάνουμε πιο δυσχερή. Είναι πολύ πιο εύκολο το βύθισμα μέσα σε έναν άλλον κόσμο παρά η καλλιέργεια της συναισθηματικής εγγύτητας, να καταφέρεις να αφεθείς. Το Facebook λ.χ. το κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας μέσα από τη συσκευή μας και είναι σαν ένα πνευματικό όπιο, που συχνά μας βοηθά να ξεχνάμε και όχι να λύνουμε. Συμβάλλουμε στο να μπαίνει κάτι ανάμεσά μας, να έχουμε μια συναισθηματική μόνωση. Δεν συνυπάρχουμε, υπάρχουμε». Πού εστιάζουμε περισσότερο;
Ψευδής εαυτός
«Εστιάζουμε συνεχώς στις μεμονωμένες στιγμές, τελικά όμως δεν επενδύουμε ούτε στο χθες, ούτε στο αύριο, ούτε στο εδώ και τώρα. Επενδύουμε σε αυτό που επιθυμούμε να προβάλλουμε στους άλλους. Η προσπάθεια να προβάλλουμε την εικόνα μας συνδέεται άμεσα με το ναρκισσιστικό πλέγμα που υπάρχει σε όλους μας αλλά σε διαφορετικές διαβαθμίσεις. Οσο πιο χαμηλή είναι η αυτοεκτίμησή μας, τόσο προσπαθούμε να επιβιώσουμε φωτογραφίζοντας, κυριολεκτικά, στιγμιότυπα άδεια, κενά από συναισθηματικές επενδύσεις. Μέσα από φωτογραφίες και “τσιτάτα” εμφανίζεται ένας εαυτός ψευδής, που τον φοράμε σαν ρούχο.
»Ετσι, δημιουργούμε στην ουσία μια φαντασιωσική σχέση με την ομάδα των ανθρώπων που μας περιβάλλουν και αντιλαμβανόμαστε τον εσώτερο κόσμο μας από την αντανάκλασή μας στις οθόνες των άλλων. Οταν δεν βρίσκουμε την ανταπόκριση που περιμένουμε, τότε δημιουργείται εντός μας μια μεγάλη αναταραχή. Η ίδια αναταραχή επικρατεί και όταν κλείνει το κινητό μας τηλέφωνο, όταν για παράδειγμα πέφτει η μπαταρία του, είναι σαν να σβήνει μαζί και ο καθρέπτης μας. Σαν να μην υπάρχουμε…»
https://www.kathimerini.gr/life/technology/837552/stin-epochi-ton-smartphones/
