«μεγαλη συμφορά! Στα σπίτια των άλλων τα όνειρα είναι πιο φωτεινά.
Στα σπίτια των άλλων τα γλυκά είναι πιο λαχταριστά.
Στα σπίτια των άλλων τα στολίδια είναι πιο γιορτινά.
Στα σπίτια των άλλων τα παιδιά είναι πιο ζωντανά.
Στα σπίτια των άλλων συμβαίνουν όσα δεν συμβαίνουν εδώ» αυτά είπε, θλιμμένο, το μικρό ξωτικό.
Ποιος θα του πει πως η μόνη συμφορά είναι πως δεν βλέπει αυτό που το αφορά.
Αν στα σπίτια των άλλων βλέπει το φως ξεχνά να ανάψει το δικό του, το νοιάζει των ξένων το «πως».
και αν εσύ είσαι ένα ακόμα μικρό ξωτικό άκου καλά αυτό που εγώ θα σου πω… «Στα σπίτια των άλλων συμβαίνουν πολλά, το ζήτημα είναι … γιατί ασχολείσαι με αυτά; Γιατί δεν γυρεύεις το δικό σου το φως; Στα σπίτια των άλλων δεν βρίσκεις το «πως». Μείνε για λίγο ή για πολύ στο δικό σου το σπίτι με υπομονή. Άκου τους ήχους και τη φωτιά, πάρε όποιον αγαπάς μια αγκαλιά και αν ακόμα δεν έχεις την αγάπη σου βρει ή αν ονειρεύεσαι ένα παιδί… αν τέλος πάντων υπάρχει αγωνία μέσα στην καρδιά… άσε τον χρόνο να σου δείξει τα σωστά υλικά. Μόνο μην πέσεις στην παγίδα ξανά…στα σπίτια των άλλων συμβαίνουν και αυτά»
