Τις προάλλες αναζητούσα κάποιες πηγές για ένα άρθρο που ετοιμάζω και σκόνταψα σε ένα κείμενο που είχε τίτλο «γράμμα στην κόρη μου» βάλθηκα να το διαβάζω και έκπληκτη συνειδητοποίησα πως ήταν ένα δικό μου άρθρο.
Ήταν αναδημοσιευμένο από το site στο οποίο αρθρογραφώ!
Το είχα γράψει πριν χρόνια ενόψει μιας συγκεκριμένης κοινωνικής συνθήκης.
Με πικρία διαπίστωσα πως δεν παύει να είναι επίκαιρο… διχασμός τότε, διχασμός και τώρα.
Να το λοιπόν, το τοποθετώ και εδω, να υπάρχει.
«Άκου μικρή μου… δεν ξέρω τι να σου πω! Είναι δύσκολα τα πράγματα! Το ξέρω πως εσένα σου αρκεί να μας βλέπεις, να έχεις τη ρουτίνα σου, να παίζεις και να γελάς. Τώρα τελευταία να γκρινιάζεις και να προσπαθείς να περνά το δικό σου, χωρίς μεγάλη επιτυχία, αλλά κάπως έτσι μπαίνουμε στην πραγματικότητα τελικά…
Θέλω να σε προφυλάξω από όλα όσα συμβαίνουν μα δεν μπορώ. Φοβάμαι αν και υπάρχει μια ελπίδα κάπου εκεί έξω. Μάλλον μέσα μου… μέσα μου υπάρχει, γιατί εκεί έξω επικρατεί πόλεμος! Ένας παράλογος πόλεμος. Πολεμούν οι συμπολίτες μας, χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα. Ένα ΝΑΙ και ένα ΟΧΙ. Ένα παρορμητικό χάος!
Δύο λέξεις που δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλον παρά τους φόβους μας. Θέλω να πω, κάπως σαν να έχουν χάσει το νόημά τους… σαν να έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει το ένα ή το άλλο, σαν να έχουμε χάσει το δικαίωμά μας και συνάμα έχουμε ξεχάσει πως σταματά εκεί που ξεκινά το δικαίωμα του άλλου. Σαν να αρκεί απλά να χωριστούμε σε δύο μέτωπα και να δούμε ποιο από τα δύο είχε δίκιο.
Ξέρεις είναι αστείο αυτό που θα σου πω, αλλά όπως το βλέπω εγώ και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο! Θέλουν και οι μεν και οι δε να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Μιλώ για τον λαό! Μιλώ για τους φτωχούς και την μεσαία τάξη… Ξέρω δεν καταλαβαίνεις τίποτα από ότι λέω, αλλά άσε με να τα πω σε σένα που με κοιτάς με αυτά τα μεγάλα σου μάτια και έχεις αυτό το τόσο αυθεντικό, καθαρό και εξεταστικό βλέμμα! Σα να γεννιέται ένα θαύμα μπροστά σου κάθε φορά! Θέλω τόσο να σου προσφέρω ένα μέλλον γεμάτο ευτυχία , ευημερία, ένα μέλλον σαν αυτό που είχα την τύχη να έχω και εγώ όταν ήμουν μικρή σαν και εσένα!
Δεν μπορώ να κάνω πολλά όμως… Βλέπω πως άλλοι αποφασίζουν. Και εγώ καλούμαι να αποφασίσω για σένα! Δύσκολο να είσαι ευσυνείδητος γονιός. Δεν θέλω να σου μιλήσω για την απόφασή μου… Θέλω να σου μιλήσω για έναν συγκεκριμένο φόβο μου… Ακόμα και να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και τελικά να έχεις ένα λαμπρό οικονομικό μέλλον, τρέμω τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ζεις!
Πώς θα σε βοηθήσω; Πώς θα σε προετοιμάσω; Πώς θα σε προφυλάξω; Πώς θα σε μάθω να βλέπεις καθαρά; Πώς θα σε μάθω να σέβεσαι την άποψη των συνανθρώπων σου ακόμα και αν είναι αντίθετη από τη δική σου; Πώς θα σε μάθω να λες την γνώμη σου και να την υποστηρίζεις δίχως φανατισμό, με επιχειρήματα και σεβασμό ως προς τον συνομιλητή σου; Πώς θα σε μάθω να σέβεσαι το περιβάλλον, να μην πετάς κάτω τα σκουπίδια, να μην παρκάρεις στη θέση αναπήρων, να κάνεις υπομονή, να βοηθάς τους αδύναμους, να μοιράζεσαι όταν αισθάνεσαι πως πραγματικά μπορείς να το κάνεις (όχι από ενοχές ή για να σε δουν οι άλλοι!).
Πώς θα σε βοηθήσω να αγαπήσεις τη χώρα σου και τους συνανθρώπους σου, να δίνεις τόπο στην οργή του άλλου, κατανοώντας πως δεν ευθύνεσαι εσύ αλλά ίσως κάτι του έχει συμβεί και βρέθηκες εσύ μπροστά του; Και πώς θα σε βοηθήσω να μπορείς να προστατεύεις τον εαυτό σου από την επιθετικότητα των άλλων δίχως να γίνεσαι εσύ επιθετική;
Πώς θα γίνουν όλα αυτά… σε μια Χώρα που έχει πτωχεύσει χρόνια τώρα… όχι μόνο οικονομικά! Κυρίως ηθικά! Έχει εξαθλιωθεί ο λαός της! Μπερδεμένος και χαμένος σε έναν ωκεανό ψευτοευτυχίας. Ένας λαός που ως τώρα αγωνιούσε πότε θα γεννήσει η κάθε τηλεπερσόνα και κάπως σα να έχανε τις αισθήσεις του σε κάθε είδηση κακουχίας του συμπολίτη του… αρκεί αυτή η κακουχία και η απειλή να μην φτάσει στο δικό μας κατώφλι! Και έφτασε κόρη μου, έφτασε στην πόρτα όλων!… Σχεδόν όλων… Και τώρα το χάος.
Δεν φοβάμαι όμως αυτό το χάος! Στο ξαναλέω! Φοβάμαι το χάος που επικρατεί μέσα μας! Σου γράφω αυτό το γράμμα μέρες τώρα… αλλά όλο σβήνω και ξαναγράφω. Ψάχνω να βρω λύση! Ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα συνειδητοποιώ πως τελικά το μέλλον που είχα ως μικρό παιδί, που με φέρνει στο τώρα, δεν ήταν και τόσο φοβερό. Ναι, είχαμε χρήματα, αλλά ο κόσμος όλο και φτώχαινε μέσα του. Φανατισμένος με τα δικά του ο καθένας και βουτηγμένος σε έναν εγωισμό, έτοιμος να βολευτεί σε μια καλή θέση! Όχι όλοι… σου μιλώ δυστυχώς για μεγάλο μέρος… δεν τους κακιώνω… προσπαθώ να τους καταλάβω!
Λοιπόν κοριτσάκι μου… ο μόνος τρόπος να σε βοηθήσω είναι να γίνω πρώτα από όλα εγώ αυτός ο άνθρωπος που παλεύει με το χάος μέσα του και το τιθασεύει για το καλό των συνανθρώπων του… δεν έχω σκοπό να γίνω ήρωας, θα κάνω λάθη και θα θυμώνω και θα δυσκολεύομαι, απλά θα προσπαθήσω να γίνω ένα ζωντανό παράδειγμα για σένα σε αυτή τη ζωή!
Θα βάλω τα δυνατά μου, μικρή μου… και θέλω να κάνω και μια ευχή! Να “εκπνεύσει” με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου η έχθρα και η στείρα αντιπαράθεση και να αναστηθεί ο λαός αυτός και η χώρα μας, η Ελλάδα, στην οποία εύχομαι να ζήσεις!
