Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα ήθελα να γνωρίζει η κόρη μου είναι το εξής,
« είναι αναμενόμενο και φυσιολογικό να αισθάνεσαι πόνο όταν παίρνεις την «σωστή» απόφαση. Οι σωστές αποφάσεις πονάνε στιγμιαία… αλλά γεμίζουν με γαλήνη τη ζωή μας μόλις αντέξουμε τον πόνο. Να θυμάσαι πως ο πόνος της σωστής , για σένα, απόφασης κρατά λιγότερο από ότι μια απόφαση που θα παρθεί επειδή φοβάσαι τον πόνο…»
… βέβαια για να πάρουμε τις σωστές για τον καθένα μας αποφάσεις θα πρέπει να γνωρίζουμε όλο και πιο πολυ τι γίνεται μέσα μας. Αυτό είναι λοιπόν το ζητούμενο… να κάνουμε χώρο στα παιδιά μας, να τα βοηθούμε δίνοντας τους χώρο και ερεθίσματα, πάντα με σεβασμό.
Σεβασμό στις μικρές-μεγάλες επιλογές τους. Σεβασμό στις μικρές μεγάλες αποφάσεις τους. Αντέχοντας τα πεσίματα και τα πρώτα βήματά τους…
Το πιο σημαντικό:
παίρνουμε λίγο χρόνο και χώρο εμείς ως γονείς, ως άνθρωποι, για να σκεφτούμε, να διερωτηθούμε σε σχέση με τις δικές μας αποφάσεις και επιλογές. Σεβόμαστε τα «θέλω μας»; Είμαστε σε επαφή με όλα όσα επιθυμούμε; Μας σεβάστηκαν όταν ήμασταν και εμείς παιδιά; Άντεξαν τα πρώτα μας βήματα; Άντεξαν τα πεσιματά μας;
Ξέρετε, τα παιδιά τα συναντούμε όχι μόνο ως γονείς… όχι μόνο ως ενήλικες αλλά κυρίως ως τα παιδιά που ήμασταν… και αυτό γίνεται δίχως να το συνειδητοποιούμε…
