Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα ζευγάρι ανθρώπων.
Η Λ καθόταν στον μεγάλο καναπέ, ο Χ στην πολυθρόνα.
Ειχαν σταματήσει να φωνάζουν. Τους κοίταζα σιωπηλά.
Η Λ είχε πάρει αγκαλιά το μαξιλάρι, το σώμα της ήταν κουλουριασμένο.
Ο Χ κοιτούσε τα παπούτσια του.
Μου θύμισαν μικρά παιδιά που θέλουν να τρέξουν να κρυφτούν.
Αισθανόμουν πως δεν είχε ακούσει ο ένας τον άλλο.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσπασα το εύθραυστο φίλτρο της σιωπής, «είπατε φωναχτά και έντονα όσα είχατε να πείτε. Όμως έχω την αίσθηση όμως πως δεν ακούσατε, οχι μόνο ο ένας τον άλλο, αλλά ούτε και εσείς οι ίδιοι τους εαυτούς σας! … αναρωτιέμαι… όταν φωνάζουμε στον άλλο, λέγοντας με θυμό όσα έχουμε να του πούμε, εμείς οι ίδιοι, άραγε, έχουμε την δυνατότητα να τα ακούσουμε; Μήπως οι φωνές απλά τα καλύπτουν όλα;»
Η Λ άφησε το μαξιλάρι, ξεδίπλωσε το σώμα, το έστρεψε προς το σώμα του Χ.
…χάιδεψε την κοιλιά της, σε 7 μήνες θα γίνει ξανά μητέρα.
Σε 7 μήνες θα γίνει ξανά πατέρας.
«μπορώ να κάνω μια προσπάθεια, να σου πω όσα σκέφτομαι, χωρίς να φωνάξω… τα ίδια θα σου πω αλλά λίγο πιο ήρεμα. θα προσπαθήσω»
Και συνέχισε να μιλά…
«Καταλαβαίνω πως σε όσα σου λέω εσυ θες να απαντήσεις βιαστικά προσπαθώντας να προστατέψεις τον εαυτό σου. Το κάνω και εγώ αυτό. Δεν θέλω να σε κατηγορήσω ούτε να σε επιβαρύνω. Αντίθετα, θέλω να μην επιβαρύνουμε ο ένας τον άλλον . Επειδή έχω την τάση να τα παίρνω όλα πάνω μου και αυτό με εξαντλεί χρειάζομαι συνεργασία.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου.
Το καταλαβαινω πως αυτό σου βάζει ένα επιπλέον βάρος αλλά ίσως μπορέσουμε μαζί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.
Σε παρακαλώ να είσαι κοντά μου όχι μακριά μου.
Όταν σου λέω πως κάτι δεν αντέχω μου λες «και εγώ δεν αντέχω» .
Και όταν εσυ μου λες πως κάτι δεν αντέχεις και πάω να πω το ίδιο τότε εσυ γίνεσαι έξαλλος … μου απαντάς «δεν γυρίζουν όλα γύρω από σένα».
Η αλήθεια είναι πως εδώ μέσα έμαθα πως είναι οκ να γυρίζουν όλα γύρω από εμένα σε σχέση με την ζωή μου και είναι οκ να γυρίζουν όλα γύρω από εσένα σε σχέση με τη δίκη σου ζωή.
Είναι οκ να έχουμε ο καθένας χρόνο να βουτάμε στους προσωπικούς μας κόσμους…
Αλλά αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας και μέσα από τους κόσμους μας καλούμαστε να φτιάξουμε και έναν κόσμο κοινό.
Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε στο εμείς, στο μαζί. Μόνο έτσι θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μάθουν τις ισορροπίες στον προσωπικό τους κόσμο αρχικά και έπειτα θα μπορέσουν να αναζητησουν αυτές τις ισορροπίες και στους κοινούς κόσμους με τους άλλους ανθρώπους… Δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Έλα κοντά μου… σε παρακαλώ »
Ο Χ σήκωσε το βλέμμα και μετακίνησε το σώμα του από την πολυθρόνα, η Λ έκανε χώρο στον καναπέ.
Αγκαλιάστηκαν και χαμογέλασαν με συγκίνηση κάτω από τις μάσκες τους…
Βλέποντας αυτό το νεαρό ζευγάρι να κάνει προσπάθεια να βρει ισορροπίες, ο καθένας χωριστά και έπειτα οι δυο μαζί…
Παρακολουθώντας τις κινήσεις και τις μετακινήσεις τους, από το εγώ στο εμείς. Από το εμείς στο εγώ…
θυμήθηκα μια αγαπημένη μου πρόταση του Αντουάν Ντε Σεντ-Εξιπερι «Η αγάπη δεν συνίσταται στο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, αλλά στο να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση»…
Εκείνη λοιπόν την στιγμή, η Λ και ο Χ κοιτούσαν προς την χώρα του «εμείς».
