Την κοιτώ να χαλαρώνει μετά από ώρες λαχταριστού παιχνιδιού στην θάλασσα, με ένα τσούρμο νέες φίλες και φίλους. Φορά τα ακουστικά και ακούει αγαπημένα της τραγούδια. Σιγοτραγουδά, πες μου εκείνο το τραγούδι με το καλοκαιράκι μαμά να το βάλω.
Το βρίσκει.
Της το τραγουδούσα όταν όλος της ο κόσμος ήμουν εγώ και ο κόσμος μου εκείνη.
Τότε που η μικρή μου ήταν ένα τοσοδουλι μωρό και ήμασταν ένα σώμα ψυχικά… «εγώ και εσύ, εσύ και εγώ … μόνοι/ες πάνω στη γη».
Μπορώ ακόμα να ακούσω την φωνή μου και το μπαμπάλισμά της, μπορώ να φέρω στην μύτη μου την μυρουδιά της, πούδρα ζέστη.
Επιστρέφω στο τώρα, έχει σχηματιστεί το σώμα της, ολόκληρο κορίτσι πια. Φοράει ένα φουστάνι που της έχω χαρίσει.
Της κάνει… σε λίγο θα είναι πιο ψηλή από εμένα.
Ψυχή γενναία, διαχωρισμένη από το δικό μου σώμα, αυτόνομη.
Τραγουδά… «εγώ και εσύ, εσυ και εγώ, μόνοι πάνω στη γη» 
«μαμά αυτό είναι το τραγούδι μας αλλά δεν σε πειράζει να το λέω και για τη Βαφλα ή και για άλλους που αγαπώ»… δεν με πειράζει καθόλου, της γνέφω καθησυχαστικά.
Αυτή η μνήμη, πως έχω υπάρξει μόνος στη γη μαζί με τον σημαντικό άλλο, είναι που σαν νησάκι θα μας κρατά ασφαλείς κάθε που θα ξανοιγόμαστε στα πελάγη της ζωής. Για να μπορέσουν τα μικρά μας να πλεύσουν στο πέλαγος της ζωής θα πρέπει να έχουν αυτό το νησάκι «μέσα τους» και να έχουμε φροντίσει να είναι γεμάτο με προμήθειες, δέντρα και νερό…
θα πάρουν υλικά από αυτή τη γη για να φτιάξουν τα καράβια τους … από εκεί θα ξεκινήσουν τα ταξίδια τους. Εκεί θα είναι το λιμάνι τους, με βάση αυτό το λιμάνι θα αναζητήσουν και τα επόμενα. Όμως προσοχη… αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε δικά μας νησιά και σφετεριζόσαστε εκείνα των παιδιών μας… τότε όλα τα ταξίδια θα είναι μάταια. Εκεί είναι το δύσκολο, το σημείο «μόνοι στη γη» εκεί είναι που πρέπει να δώσουμε βάση… πότε ξεκινά και πότε τελειώνει το «εγώ και εσύ».
