Όταν τα παιδιά είναι «άτακτα», όταν φωνάζουν, όταν δεν μπορείς να τα «κάνεις καλά»… είναι τότε που με τα μέσα που έχουν ζητούν βοήθεια.
Δεν έχουν άλλο τρόπο, δεν έχουν άλλα μέσα έκφρασης, δεν έχουν άλλα εργαλεία, ίσως γιατί δεν έχει και αυτός που τα φροντίζει διαφορετικά εργαλεία να τους δώσει.
Ίσως και εκείνος που τον φρόντιζε, εκείνον που φροντίζει, να μην είχε μέσα του… τα μέσα.
Ξέρεις, είναι κρίμα.
Οι άνθρωποι μένουμε στο θόρυβο και στον φόβο που εκείνος μας γεννά.
Και έτσι, είναι λίγες οι φορές που αυτό το «βοηηηηηθεια» ακούγεται,
τις περισσότερες φορές το καλύπτουν οι φωνές και η μη αποδεκτή συμπεριφορά.
Και περνούν τα λεπτά, περνούν οι ώρες, περνούν τα χρόνια…
… και έπειτα, τα παιδιά, παραδίνονται…
και τελικά,
παραδίδονται σε ένα κελί θυμού δίχως μιλιά.
