«Μαμά δες με, ισορροπώ!»
Τα παιδικά της μάτια πετούσαν σπίθες χαράς, η πρώτη της φορά μέσα σε μια πίστα roller, το σώμα της πάλευε με όλη του τη δύναμη να τα καταφέρει.
Την παρακολουθούσα καθώς προσπαθούσε να ισορροπίσει, φοβόμουν κάθε που έκανε να πέσει μα η προσευχή μου ήταν στραμμένη αλλού.
Βαθιά μέσα μου ευχόμουν να καταφέρει να ισορροπίσει η ανθρωπότητα.
Η μικρή μας ,μαζί με όλα τα παιδιά,
θα πρέπει να έχει ελεύθερο χώρο ώστε να επιδοθεί στα πεσίματα που θα την οδηγήσουν στην ισορροπία.
Αχ, μικρά μου πλάσματα!
Έχετε κληθεί να μάθετε να ισορροπείτε χωρίς πολλά περιθώρια πείσματος, το έδαφος είναι γεμάτο νάρκες.
Ο κόσμος στον οποίο μπήκατε ένα πελώριο τσίρκο και εσείς οι ακροβάτες της τελευταίας σειράς δίχως δίχτυ ασφαλείας.
Από που και πως, με ποιο τρόπο να αρχίσουμε να δρούμε για να σας δώσουμε πίσω όσα δικαιούστε;
