Έχω έναν δράκο, τον φροντίζω, του μιλώ.
Κάποιες μέρες τρομάζω όταν τον βλέπω, έπειτα συνηθίζω και φεύγοντας τον ξεχνώ.
Νομίζω με αγαπάει.
Ίσως τον αγαπώ και εγώ.
Ένα βράδυ ήθελε να με φάει, ήταν τρομαχτικό.
Με έπιασε με δύναμη μέσα στης χούφτας του την τραχιά φωλιά.
Ξεφύσησε και ο θυμός του γέμισε το σώμα μου με φωτιά.
Έσφιξε την κοιλιά μου, μου δάγκωσε την καρδιά.
Με ακούμπησε στο χώμα και έπειτα μου είπε
«σταμάτα να κλαψουρίζεις, αυτή ήταν μια αγκαλιά».
Είναι δύσκολο μα θα το πω, η μαμά μου είχε έναν δράκο, πελώριο τρομαχτικό.
Του μιλούσε , τον φρόντιζε, τον αγαπούσε.
Της έλεγα πως τον φοβάμαι, μου έλεγε πως από το μυαλό μου θα ναι.
Ώσπου μια μέρα ο δράκος της μητέρας την μεταμόρφωσε και εκείνη σε τέρας.
Την δάγκωσε τόσο δυνατά που ο πόνος της έμεινε να ηχεί μέσα στα αυτιά.
Έχεις έναν δράκο, κόκκινο τρομαχτικό, στο λέω, εχε το νου σου, είναι σίγουρα αρπαχτικό!
Θέλει να ξεσκίσει κάθε τι, πάνω σου, ζωντανό, θέλει να τραφεί με όλα όσα αγαπάς, πριν καν τα καταλάβεις, για να μην τα ζητάς.
Έχουμε από έναν δράκο, μην το κρατάτε μυστικό.
Είναι τόσοι πολλοί που θα μπορούσαν να φτιάξουν στρατό.
Έχω έναν δράκο, τον φροντίζω, του μιλώ.
Κάποιες μέρες τρομάζω όταν τον βλέπω, έπειτα συνηθίζω και φεύγοντας τον ξεχνώ.
Νομίζω με αγαπάει.
Ίσως τον αγαπώ και εγώ.
Ένα βράδυ ήθελε να με φάει,
ήταν τρομαχτικό.
Του ζήτησα να με ακούσει, έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
«καλε μου δράκε, αν με φας δεν είναι πως θα σε έβρει μεγάλος μπελάς… μόνο ένα… απλά θα σου πω,
δεν θα ζήσεις αν δεν ζήσω εγώ»
